…een hele tijd geleden, ik werkte nog in de wijk. We hadden een cliënt met een grote tumor in haar nek. Die tumor kon op elk moment haar halsslagader raken. Ze koos er dapper voor om op haar verjaardag euthanasie te laten plegen. En ja, ik was degene die die dag nog even langs mocht gaan. Een vreemde, intense ontmoeting: je weet dat ze er straks niet meer is, en toch doe je wat je moet doen. Professioneel, maar ook mens.

En dan loop je de volgende deur binnen, met een glimlach. Daar zat dat echtpaar: zij dementerend, hij met een geamputeerd been, wondzorg, ADL. Anderhalf uur werk, vaak zwaarder dan op papier staat. En die dag… die dag zat alles tegen. De po-stoel wilde niet meewerken. Ik wrik en wrik, en ineens ligt de hele inhoud (die blijkbaar al een tijdje stond te wachten) over de vloer… en over mij heen. De geur? Onvergetelijk.

Maar ja, meneer moest nog onder de douche. Dus daar gingen we, ik nog half in de stank, maar met een glimlach. Daarna snel naar huis, op een deken in de auto, ramen open. Soms ben je gewoon de clown in de zorg. Je lacht, je doet, je helpt en ergens onderweg spoel je de dag weer van je af.
En de volgende dag? Trek je weer een schone jas aan, een nieuwe glimlach, en ga je weer.

Ook nu, in mijn rol als manager, probeer ik altijd authentiek te blijven. Maar of je nu manager, helpende, verzorgende of verpleegkundige bent — ja, zelfs bestuurder — we hebben allemaal weleens een slechte dag. En toch stappen we weer vol glorie naar binnen, klaar om er voor een ander te zijn.

Gisteren had ik een bijzondere training: Oosterse vechtkunst als metafoor voor leiderschap. Klinkt misschien wat zweverig, dacht ik eerst ook, maar het was juist enorm verhelderend. Wat ik daar leerde, is dat leiderschap — in welke vorm dan ook — óók gaat over uitspreken. Soms mogen we gewoon voelen wat we voelen, en dat ook benoemen.

Vaak willen we de ander beschermen. Neem dat voorbeeld van die cliënt met de po: ik had best mogen zeggen dat het op dat moment “even helemaal niet fijn” was. Maar daar stond ik niet altijd bij stil. Nu heb ik geleerd soms even stil te staan, ruimte te nemen om te ademen, te voelen wat ik voel. En het uitspreken daarvan maakt situaties vaak net wat luchtiger.

Misschien is dát wel de echte kunst van het clown spelen: blijven lachen, maar ook durven laten zien wat eronder zit — onze menselijkheid, die er ook mag zijn.

Kim de Bruijne
Manager EM DWO-NWN regio Midden